Bir Mutluluk Hikayesi
Gücenmedi... Eline aldığı mektubu bir daha okudu ve son defa yanında kalmasını istedi sevgilisinin. Bir kez daha okuyayım senle, sen varken, sonra gidebilirsin, dedi. Yavaşlata yavaşlata kendini okumaya başladı. Yer yer sesli okudu ama genelde sessizce, sadece dudaklarını oynatarak okuyordu. Kız ise kendi yapıtının her cümlesine aşina olduğundan, onu şaşıracağı hiç bir şey göremiyordu. Sadece gitmesi gereken anı kolluyordu. Mektup bittiğinde, hoşçakal deyip uzaklaştı. Adam orada o bankta, onun gözden kaybolmasını izlerken, kendisine ve yazılanlara takıyordu kafasını. Bir mektupla ayrılmışlardı. Ne romantik ! Keşke bu kadar romantik ayrılmasalardı, böyle unutulmaz bir şekilde ayrılmak, unutmayı, geride bırakmayı zorlaştırıyordu. Yapmışken en iyisini yapmak, kızın en çok övündüğü özelliklerinden biriydi. Bu nazik, biraz hırslı özellik nasıl da kötü bir şeymiş gibi görünüyordu gözüne o an. Keşke olmasaydı dediği bir andı, keşke nezaket bu kadar can acıtmasaydı. Gücenmedi... Devam etti y